ايزوپايپ نگار آسيا

نفوذ هوا به داخل ساختمان همواره يکي از طريق مهم دفع حرارت (در زمستان) و جذب حرارت (در تابستان) مي باشد. نفوذ طبيعي هوا عموماً تحت تاثير يکي از عوامل زير صورت مي گيرد:

الف) سرعت باد: سرعت باد باعث ايجاد فشار در سمت مشرف به باد و همچنين خلا ملايمي در سمت داخل ساختمان شده سبب نفوذ هواي خارج از درز درها، پنجره و غيره به داخل مي گردد.

ب) خاصيت دودکشي: اختلاف دماي فضاهاي داخل و خارج ساختمان و نتيجتاً اختلاف چگالي هواي داخل و خارج باعث صعود هواي گرم از طريق راه پله ها و آسانسورها و ساير قسمت هايي که مي توانند حالت دودکش داشته باشند شده نفوذ هواي خارج را به داخل ساختمان موجب مي شود. در زمستان نفوذ هوا از پايين ساختمان و رانش هوا از بالاي ساختمان و در تابستان برعکس خواهد بود.

مقدار هواي نفوذي بستگي دارد به ميزان کيپ بودن درها و پنجره ها، ارتفاع ساختمان، کيفتيت روکار ساختمان، جهت و سرعت وزش باد و يا مقدار هوايي که براي تهويه يا تعويض درنظر گرفته مي شود. تهويه هوا به منظور تامين اکسيژن مصرف شده توسط ساکنين و يا خروج دود و گرد و غبار ناشي از بعضي وسايل در مکان هايي مثل کارخانجات، امري ضروري است. اين مهم ممکن است بطور طبيعي با باز کردن درها و پنجره ها و يا به صورت اجباري توسط بادبزن صورت گيرد. با ورود هواي خارج مقداري از حرارت داخل ساختمان به صورت گرماي نهان در اثر اختلاف رطوبت نسبي داخل و خارج، تلف مي گردد. در محاسبات حرارت مرکزي، درصورتي که رطوبت زني صورت نگيرد. تنها بار گرمايي محسوس حجم هواي نفوذي منظور مي گردد. محاسبه حجم هواي ورودي به داخل ساختمان به يکي از روش هاي زير صورت مي گيرد.

1.     روش درزي: مقداري هوا از طريق منافذ موجود در ديوارها وارد ساختمان مي شود که در اغلب ساختمان ها با توجه به اندود بودن طرفين ديوارها و پوشيده شدن جدار داخلي آنها توسط رنگ يا کاغذ ديواري، اين مقدار هواي نفوذي ناچيز بوده مي توان از آن صرف نظر نمود.

2.     روش حجمي: در اين روش مقدار هواي نفوذي بر پايه تعداد دفعاتي که در مدت يک ساعت، هواي اتاق با هواي تازه تعويض مي شود، برآورد مي گردد. بايد توجه نمود که تعداد دفعات تعويض برمبناي نفوذ و تهويه طبيعي هوا و بدون کمک وسايلي نظير وانتيلاتور است.

روش حجمي نسبت به روش درزي داراي دقت کمتري بوده ولي آسانتر است.

ضرايب اضافي در محاسبات تلفات حرارتي:

در محاسبات ذکر شده، شرايط براي همه جداره ها يا اتاق ها قطع نظر موقعيت آن ها نسبت به جهات جغرافيايي، يکسان فرض شده است. حال آنکه در واقع چنين نيست. مثلا جداره جنوبي اتاق به دليل اينکه بيشتر در معرض تابش آفتاب قرار دارد گرم تر از جداره هاي شمالي، شرقي و غربي مي باشد و تلفات حرارتي کمتري خواهد داشت. همچنين اتاق هاي طبقات بالاتر بدليل افزوني سرعت هوا در آن طبقات، داراي تلفات حرارتي بيشتري نسبت به اتاق هاي پايين مي باشند. براي ملحوظ داشتن اين شرايط، ضرايب اضافي در محاسبات وارد مي شوند. مضاف بر آن ها، همواره 5 تا 10 درصد ضريب اطمينان جهت جبران اشتباهات محاسباتي، براي هر اتاق درنظر گرفته مي شود. از طرفي، برخي از ساختمان ها مانند مدارس يا مساجد، فقط در ساعات مشخصي از شبانه روز و يا روزهاي خاصي از هفته گرم مي شوندف بديهي است که پس از خاموشي سيستم، مدتي طول خواهد کشيد تا ساختمان از حالت سرد به شرايط مطلوب برسد. براي سرعت بخشيدن به عمل گرمايش ساختمان، بايد تلفات حرارتي آن را به ميزان قابل ملاحظه اي بيشتر در نظر گرفت تا به همان نسبت ظرفيت دستگاه هاي مولد گرما افزون گردد. براي اين منظور برحسب اينکه چه مدت قبل از استفاده از محل مورد نظر بخواهيم سيستم را روشن کنيم (مدت پيش راه اندازي).

درصورت موجود و دردسترس بودن شبکه لوله کشي آب شهري، لوله کشي توزيع آب مصرفي ساختمان، بايد به اين شبکه متصل شود و آب مورد نياز خود را از آن دريافت کند.

وارد کردن و ريختن هرگونه خاکستر، مواد نيمه سوخته (زغال و مانند آن)، مواد پارچه اي (مانند کهنه و قاب دستمال)، مواد سمي، مواد قابل اشتغال يا قابل انفجار، گازها، مواد نفتي و چربي و مواد غير قابل انحال ديگري که ممکن است باعث گرفتگي، مسدود شدن، آسيب ديدن يا اضافه بار شود، به لوله کشي فاضلاب بهداشتي ساختمان و شبکه لوله کشي فاضلاب شهري ممنوع است.

فاضلاب خروجي از تاسيسات صنعتي و توليدي نبايد وارد لوله کشي فاضلاب بهداشتي ساختمان شود. ورود فاضلاب صنعتي به شبکه فاضلاب شهري به شرطي مجاز است که سازمان مسئول فاضلاب شهري هدايت آن را به شبکه فاضلاب شهري مجاز بداند.

مطابق اين بند از مقررات، دفع مواد خطرناک يا زيان آور به داخل شبکه فاضلاب بهداشتي مجاز نيست. چنين موادي مي توانند موجب افزايش احتمال انسداد لوله ها شده و از تخليه مناسب فاضلاب جلوگيري نمايند. همچنين از آنجا که تجمع مواد اشتعال پذير و قابل احتراق، خطر آتش و انفجار را به همراه دارد، تخليه اين نوع مواد نيز به داخل سيستم فاضلاب بهداشتي مجاز نيست. مواد شيميايي که تصفيه نمي شوند ممکن است با ديگر مواد شيميايي واکنش داده و باعث رسيدن آسيب به لوله ها و اجزاي سيستم فاضلاب شوند. ضايعات صنعتي مضر يا خطرناک نيز بايد قبل از تخليه به سيستم فاضلاب تصفه شود. اين کار ممکن است نيازمند جداسازي يا خنثي سازي مواد شيميايي باشد.

نکات کلي در مورد خاموش کننده هاي دستي
درمورد کاربرد خاموش کننده هاي دستي، نکات زير بايد مورد توجه قرار گيرد:
1.    بازديد و نظارت مستمر دورهاي بر روي آنها شود و در صورت وم ماده مربوط تعويض گردد.
2.    از مقاوم بودن کپسول در برابر ضربه، انفجار و ساير نيروهاي خارجي اطمينان حاصل شود.
3.    برحسب استعداد آنها در برابر انواع طبقه حريق، طبقه بندي و روي دستگاه نشانه گذاري شده باشند.
4.    در محل مناسب که قابل دسترس و قابل رويت باشد، متناسب با نوع حريق، نگهداري شوند.
5.    نحوه کاربرد هر کدام، به پرسنل و ديگر افراد آموزش داده شود.

زمان تخليه و ميزان قدرت پرتاب خاموش کننده ها
به طور کلي زمان تخليه و قدرت پرتاب خاموش کننده ها بستگي به فشار کار و طبقه آتش هر کدام از آنها داشته و براساسي NFPA 1972- به شرح زير تقسيم بندي شده است:
1.    خاموش کننده هاي آبي حريق طبقه A (وکفي طبقه A, B)؛ حداکثر زمان تخليه 55 ثانيه و حداکثر قدرت پرتاب 12 متر.
2.    خاموش کننده هاي پودر شيميايي حريق طبقه A, B, C؛ حداکثر زمان تخليه 25 ثانيه و حداکثر قدرت پرتاب 5/7 متر.
3.    خاموش کننده هاي دي اکسيد کربني حريق طبقه B, C؛ حداکثر زمان تخليه 42 ثانيه و حداکثر قدرت پرتاب 5/2 متر.

روش اطمينان از شارژ خاموش کننده ها
روش هاي مختلفي براي حصول اطمينان از شارژ بودن خاموش کننده ها و نيز سالم بودن محتويات آنها وجود دارد. متناسب با نوع خاموش کننده بايد به صورت دوره اي، حداکثر هر شش ماه يک بار بازديد و هر يک سال يک بار شارژ مجدد انجام گيرد. اهم اين روش ها عبارتند از:
1.    وزن نمودن کپسول در هر دوره و مقايسه آن با وزن شارژ اوليه
2.    تعيين فشار داخل کپسول در هر دوره و مقايسه آن با فشار کارکرد و تست اوليه.
3.    تست ماده شيميايي درون کپسول، به لحاظ اطمينان از عدم فساد آن.

اطلاعات روي خاموش کننده ها
با توجه به حساسيت و اهميت آتش نشاني وضرورت کاربرد صحيح و ساختمان، لازم است برچسبي که اطلاعات زير در آن مندرج شده باشد تهيه و روي خاموش کننده ها نصب گردد.
1.    نوع ماده خاموش کننده
2.    طبقه حريق (D, C, B ,A يا ترکيبي از آنها)
3.    وزن ماده شارژ شده و وزن تقريبي کپسول
4.    فشار کارکرد
5.    تاريخ آخرين بازديد
6.    تاريخ آخرين شمارش

سيستم دفع فاضلاب ساختمان:

طراحي صحيح و اصولي سيستم دفع فاضلاب ساختمان از جمله اهم مسائل در معماري ساختمان است که در حيطه وظايف متخصص تاسيسات قرار دارد. فقدان سيستم مناسب دفع فاضلاب در بعضي از ساختمان ها، گاهي منجر به بروز ضايعات و مشکلات فراواني مي گردد که براي احتراز از آنها بايد به کليه دستورات و مقررات لازم الجرا در طرح سيستم فاضلاب توجه نمود. پس از جمع آوري فاضلاب موضوع تخليه آن به خارج از ساختمان پيش مي آيد که اين مشکل امروزه در کشورهايي که داراي سيستم جمع آوري فاضلاب شهري مي باشند وجود ندارد. بطوري که فاضلاب شهر به تصفيه خانه هايي هدايت شده پس از تصفيه تقريبا از تمامي اجزاء فاضلاب به نحو موثري استفاده مي گردد. متاسفانه شهرهاي ايران غير از تعداد انگشت شماري، فاقد سيستم جمع آوري فاضلاب شهري مي باشند. لذا فاضلاب ساختمان ها به طور انفرادي در چاه هايي که بدين منظور حفر مي گردد تخليه مي شود.

انواع فاضلاب ساختمان:

1.    فاضلاب سبک- فاضلابي را گويند که از آب خالص با محتويات سبک تشکيل شده باشد، مانند فاضلاب دستشويي يا کف شويي که حاوي مقداري کف صابون با اجرام کوچک از قبيل خاک و خاشاک و غيره است.

2.     فاضلاب سنگين- به فاضلابي اطلاق مي شود که محتوي فضولات انساني يا حيواني و مواد سنگين باشد. لوله هايي که فاضلاب سنگين را عبور مي دهند داراي قطر و شيب بيشتري نسبت به لوله هاي حامل فاضلاب سبک خواهند بود.

انواع چاه فاضلاب

شرط لازم براي حفر چاه در يک محل، مناسب بودن جنس زمين براي جذب آب است. جهت تخليه فاضلاب سبک و سنگين جمع آوري شده توسط سيستم لوله کشي فاضلاب، معمولا سه نوع چاه در ساختمان حفر مي گردند:

1.     چاه فاضلاب دستشويي و مستراح و حمام

2.     چاه فاضلاب آشپزخانه- از آنجايي که فاضلاب آشپزخانه حاوي مواد چربي زيادي است که پس از تهنشين شدن در چاه بعد از مدتي زمين را غيرقابل نفوذ مي کند، بايد براي آشپزخانه چاه جداگانه اي در نظر گرفته در مواقع مقتضي کف و ديواره چاه را از اين مواد پاک نمود.

3.     چاه مخصوص آب باران و نزولات جوي

ساختمان چاه فاصلاب:

چاه فاضلاب چنانکه ذکر شد بايد در محلي حفر گردد که زمين آن شني بوده قابليت جذب آب را داشته باشد، چه در غير اينصورت خطر پرشدن سريع چاه وضايعات ناشي از آن وجود دارد. ساختمان چاه از دو قسما ميله و انباره تشکيل مي گردد:

الف) ميله چاه- ميله چاه عبارت است از سوراخي به قطر 30 اينچي که در زمين حفر مي شود و تا رسيدن به قشري که قابليت جذب آب آن زياد باشد ادامه مي يابد. طول ميله چاه بهتر است از 30 فوت کمتر نباشد.

ب) انباره چاه- پس از رسيدن ميله چاه به زمين آبکش، زير واطراف ميله را خاکبرداري مي نمايند، به اين ترتيب خزينه اي ايجاد مي شود، که محتويات غيرقابل جذب فاضلاب در آن انبار شده در فواصل زماني که بستگي به ميزان فاضلاب توليد شده در ساختمان دارد، تخليه مي گردد. سقف انباره بصورت قوسي خاکبرداري مي شود تا مقاومت آن در برابر بارهاي وارده افزون گردد. حجم انباره چاه که بستگي به مقدار فاضلاب توليد شده و جنس زمين دارد، حداقل حدود 200 فوت مکعب در نظر گرفته مي شود.

طراحي لوله کشي توزيع آب مصرفي
در نقاط اتصال شبکه لوله کشي توزيع آب سرد مصرفي با شبکه لوله کشي توزيع آب گرم مصرفي، و نيز در نقاط مصرف آب سرد و آب گرم مصرفي، مانند لوازم بهداشتي و دستگاه هاي مصرف کننده ديگر، بايد پيش بيني هاي لازم به عمل آيد تا آب از شبکه آب گرم مصرفي به شبکه آب سرد مصرفي جريان پيدا نکند.
براي لوازم بهداشتي و دستگاه هايي که لوله کشي هاي آب سرد و گرم به آن ها انجام مي شود (به جز وسايلي که آب سرد و گرم را با هم مخلوط مي کنند، از قبيل شيرهاي تعديل کننده دما، شيرهاي مخلوط بالانس کننده فشار و غيره براي رسيدن به دماي مطلوب)، تغذيه وسايل بايد به شکلي انجام گيرد که به هيچ نحوي احتمال جريان آب سرد به سمت آب گرم و يا برعکس وجود نداشته باشد و درنتيجه آب گرم مسير رفت، سرد نشده و يا درجه حرارت آن از درجه مطلوب کمتر نشود. همچنين درصورتي که در وسيله بهداشتي تنها نياز به آب سرد باشد، آب گرم نبايد به سمت آن جريان يابد. مسئله ديگر اين است که اگر جرياني مدام از آب سرد به سمت آب گرم وجود داشته باشد، اين کار باعث مي شود که براي حفظ دماي آب گرم، آب گرم کن بيشتر کار کند که اين امر، استفاده بيشتر از انرژي را به دنيال داشته و عمر مفيد آب گرم کن را نيز کاهش خواهد داد.

استاندارد لوله کشي آب ساختمان
اين بخش همچنين ممکن است به سيستم گردش مجدد آب گرم «بدون لوله برگشت» که امروزه استفاده از آن بسيار متداول شده است، اعمال شود. اگر چه اين نوع سيستم بيشتر در مواردي صورت مي پذيرد که نصب لوله کشي آب گرم برگشت، غيرممکن يا با هزينه بالا است، اما استفاده از اين سيستم ها در سازه هاي جديد به دليل صرفه جويي در نيروي انساني و مصالح، صورت مي گيرد. در اين نوع سيستم، از يک پمپ در مسير خط آب گرم استفاده مي شود که جريان آب گرم را با عبور از يک شير مخصوص وارد خط آب سرد نزديک به يک وسيله بهداشتي مي کند که دورترين فاصله را از آب گرم کن دارد.

آبياري هنري است که از ديرباز بدان عمل مي شده است. از نظر تاريخي تمدن ها همواره در پي رشد آبياري بوجود آمده اند و در مناطق تحت آبياري شکوفا شده اند. در سرتاسر تاريخ مکتوب نوع بشر اسناد معتبري از قدمت آبياري وجود دارد. در پيدايش (تورات) به اصرافيل، شاه شينار و معاصر حضرت ابراهيم که احتمالا همان هامورابي (ششمين شاه از اولين سلسله شاهان بابل) بوده است، اشاره مي شود او مجموعه قوانيني وضع کرد که قوانين هامورابي ناميده مي شود، 2000 سال قبل از ميلاد مطابق قوانين مزبور مردم مم بودند که براي ادامه حيات خود به آبياري متکي باشند. در يکي از قوانين هامورابي آمده است که اگر کسي در خصوص استحکام بخشيدن به ديواره هاي کانال آبياري مزرعه خود غفلت کند و بر اثر آب بريدگي در ديواره هاي کانال، آبي تلف شود آن شخص موظف خواهد بود معادل غله اي که در نتيجه اين سهل انگاري هدر مي رود غرامت بپردازد.

تاريخچه تصفيه آب در ايران
يک ملکه آشوري (پيش از 2000 سال قبل از ميلاد) به امراي خود دستور داده بود که مسير آب رود نيل را براي آبياري اراضي کشور مصر منحرف کنند. مصريان ادعا مي کنند که قديمي ترين سد دنيا متعلق به آنهاست طول اين سد 108 و ارتفاع آن 12 متر است که حدود 5000 سال قبل ساخته شده و به منظور ذخيره آب براي مصارف خانگي و کشاورزي مورد استفاده قرار مي گرفته است. ساکنان حوزه رود نيل در حدود 3300 سال قبل از ميلاد به روش کرتي زمين هاي خود را آبياري مي کردند.
آبياري در کشورهاي حوزه اقيانوس هند نيز سابقه ديرينه دارد در کشور سريلانکا واقع در جنوب هند مخازني با بيش از 2000 سال قدمت وجود دارد. در کشور چين قدمت سازه هاي آبي به 2600 سال قبل از ميلاد و در آمريکاي لاتين به بيش از 1000 سال قبل از ميلاد مسيح مي رسد.